Zicht op beterschap?

Op 3 mei en 10 mei zijn mijn ogen verlost van mijn troebele en gele door cataract aangetaste lenzen. Ik maakte me erg veel zorgen want erg veel blinde schilders ken ik niet. Iedereen zei me dat komt in orde geduld hebben. Mijn geduld heeft al flinke knauwen gekregen en ik weet nu al zoals het was zal het nooit meer worden. En nu moet ik toegeven vroeger was het beter, echt waar veel, veel beter en alles was beter vooral mijn zicht. Ik heb nu 3 brillen eentje voor als de zon schijnt, eentje voor als de zon niet schijnt en dan een bril die alles zou moeten oplossen “De schildersbril”. Hij veranderde van naam. eerst was het  een “computerbril” maar omdat ik vroeg wat is dat een “computerbril”? De dame vroeg me toen, wat doet U ? Ik ben schilder, vertelde ik wat verlegen. Oh maar bij mij is de ganse week al een schilder bezig geweest in de gang en ik hoop dat het straks klaar is. Mevrouw, dat noem ik een verver! Oh, U bedoelt dus schilder maar dan moet U een schildersbril hebben. Wat is dat een schildersbril? Wel daar kan je van op 1 à 2 meter tot vlak bij alles goed zien. Ok, geef me dan ook nog maar ” een schildersbril”. Ik heb mijn 3 brillen nu eindelijk maar mijn wereld is nao de wuppen. Ik durf niet beginnen te schilderen omdat ik al constant moet scherpstellen en positie kiezen om de krant te lezen. Ik vrees dat “De schildersbril” me in de steek gaat laten of dat ik totaal anders zal moeten gaan schilderen. Ik moet dus volgens velen geduld hebben maar ik heb wat kijken en schilderen andere eisen dan een iedere andere bewoner van deze planeet. Dat zet me ook aan het denken. Als ik aan het schilderen ben en met artistieke problemen bezig ben zit ik in de zevende hemel. Nu denk ik teveel na. Heeft het nog zin te schilderen. Afrika droogt uit en de mensen komen allen naar hier. Hier is het ook niet pluis want de opwarming van de aarde gaat verder. Stel dat ik in Portugal woonde en mijn huis met mijn ongeveer 250 werken gaat in de vlammen op! Waar maak ik me dan zorgen over er blijft toch NIETS over. Alles is nao de wuppen. Als ik aan het schilderen ben denk ik niet zo fatalistisch maar nu met mijn verminderde zicht zie ik de wereldproblemen klaarder.

Bewaren

Niets verloren in de directeurstuin

Ik ben gisteren in Beringen nog eens naar iets van cultuur geweest. Ik zou daar in de toekomst moeten wegblijven want het is niet goed voor mijn gezondheid. Maar niet alles was negatief er speelde op een mobiele piano een singer-songwriter die ik niet kende en ik hoorde net het laatste gedeelte van één van mijn lievelingsnummers “Martha” van Tom Waits. Hij speelde een erg fijne versie van dit geweldige nummer. Dit maakte de verplaatsing nog enigszins goed en ik had tijdens de ontbloting van het beest eventjes een gesprek met hem, eerst over Martha, wat over appreciatie en hij vertelde iets van geen sant in eigen land en dat hij daar alles van wist. Maar in Aarschot vertelde Koen Deca me daar staan ze open voor alles wat goed is. En ik was zo blij als een gek  dat ik dit echt kon beamen en zelf in 2014 had ondervonden. Want ik kreeg toen zonder te smeken of slijmen, zonder omkoping, zonder fee gewoon omdat ze mijn werk goed vonden een solo tentoonstelling aangeboden. En dat alleen omdat Patrick De Vlieger hen attent maakte op mijn werken.  Wel en op mijn verzoek speelde Koen zo voor de vuist weg Martha nog eens. Dit maakte erg veel goed en kon mijn inwendige woede wat bedaren. Het werk waar men in de gemeente wel veel geld voor heeft staat op een plaats die erg goed verborgen ligt. Dit werk zou op een open plaats moeten liggen maar niet verborgen tussen struiken, planten en bomen. Wel staat hier een zeer mooie  verzorgde en onverwoestbare stalen plaat bij met toelichting en de naam van de kunstenaar, dat is ook een hele vooruitgang tegenover elders in deze gemeente. Ik heb zo van op afstand het feestje van ons kent ons gadegeslagen en daar kom je niet tussen mocht je dat toch willen. Ik besef maar al te goed dat de cultuur in beringen naor de wuppen is als deze cultusosieal of samoekultural mensen het voor het zeggen blijven hebben.

 

Moeten we dit vieren of gaan anderen…

Eerste zelfportret in ’62 en gemaakt voor ik begon aan mijn opleiding schilderkunst.

Als alles naar wens verloopt word ik volgend jaar 75 jaar. Dit zou een mooie gelegenheid kunnen zijn om een overzicht tentoonstelling te houden. Maar moet ik dit op die leeftijd nog wel zelf gaan organiseren? Ik vraag het mij af. In een normale wereld zouden er wel enkelen rechtstaan en zeggen dit zullen wij nu eens organiseren, daar moet je U niets van aantrekken. Maar cultuur is een vies woord geworden en ik ben een gewone ouderwetse schilder. Ik laat het canal Grande niet afsluiten om mijn masodont aan tlaten varen, ik kweek geen kippen, ik plak geen hesp op pilaren en ik doe mijn behoefte op een toilet en niet in blikjes. Om mijn werken te begrijpen moet je niet eerst een boek lezen met de verantwoording of onbegrijpbare volzinnen trachten te vatten. Het is dan ook 50 jaar geleden dat ik met schilderen mijn eerste selecties, vermeldingen en prijzen haalde. Maar ik investeerde al 64 jaar in mijn loopbaan, ik volgde artistiek middelbaar onderwijs, hoger kunstonderwijs en nog eens 2 jaar schilderkunst in de Hogeschool, importeerde uit Amerika kunstboeken en kocht hier boeken , ging verschillende keren op stages van een ganse week, betaalde voor bijscholing, ging in binnen- en buitenland naar tentoonstellingen, ik bezocht in binnen en buitenland alle interessant tentoonstellingen en musea, ik koop de beste materialen om op en mee te werken , ik laat mijn werken professioneel inlijsten en liet niets aan het toeval over om mijn werken te promoten in binnen- en buitenland. Dit vind ik ruimschoots voldoende wat eigen inbreng betreft en nu laat ik me uitnodigen. Ik hoop dat een instelling met een ruime uitstraling en interesse mijn wens in vervulling zal laten gaan. Ik heb hier ook een massa werken uit die hele periode. Ik had in Aarschot de laatste keer dat ik er tentoonstelde 80 werken hangen van de laatste 15 jaar en dat is geen probleem om dit te overtreffen. Wie heeft er dus ruimte, interesse en zin om dit op zich te nemen. Je zal nu opmerken: Tejo je bent wel erg naïef. Dat zal zo wel zijn en is dit erg? Ik mag toch wel blijven dromen zeker. Maar tegelijk besef ik ook dat wat ik ooit als boutade zei “Van de kunst kan je pas leven als je dood bent” erg dicht in de buurt komt. Maar ik vrees dat ook in deze zaak aol al naar de wuppen is.

Deelname aan Schilderij van het jaar …

Fiets van een hedendaagse kunstschilder.

Deelname aan Schilderij van het jaar 2017 kost € 19,95 voor het eerste schilderij, € 14,95 voor het tweede, € 14,95 voor het derde schilderij en € 14,95 voor het vierde schilderij. Dit is een tegemoetkoming in de onkosten.

Iedere deelnemer krijgt hiervoor: – een oorkonde als bewijs van deelname (opgestuurd na afsluiting van de wedstrijd begin 2018)- naamsvermelding in de catalogus;

Andere kosten:

– Toevoegen van het jury cijfer en de algemene ranking op de oorkonde.

– Een schilderij (afbeelding en beschrijving) op 1 pagina in de catalogus plaatsen.

– Een door een docent opgesteld juryrapport.

– De kosten voor 48 ansichtkaarten zijn.

Dat geeft een totaal van: € 150,75

Om nu kunstenaar te zijn moet je wel erg welstellend zijn. Ik haalde dit al meermaals aan, en dit is weer eens een bevestiging, er zijn tegenwoordig talloze initiatieven voor “kunstenaars” waar vooral de inrichters beter van worden. Ik weiger dit te doen maar je zal binnenkort kunnen zien dat zeer veel mensen hier wel aan meedoen. Ik heb het ook al eens laten weten dat ik op een leeftijd gekomen ben dat ik vind dat men mij zou moten betalen om nog ergens mee te doen. Mijn nek is tegenwoordig dik genoeg om dit te durven zeggen. Ik ben dus niet meer van plan om zelf te gaan betalen om nog eens te mogen tentoonstellen. Ik investeerde al 64 jaar in mijn loopbaan, ik volgde artistiek middelbaar onderwijs, hoger kunstonderwijs en nog eens 2 jaar schilderkunst in de Hogeschool, importeerde uit Amerika kunstboeken en kocht hier boeken , ging verschillende keren op stages van een ganse week, betaalde voor bijscholing, ging in binnen- en buitenland naar tentoonstellingen, ik koop de beste materialen om op en mee te werken , ik laat mijn werken professioneel inlijsten en liet niets aan het toeval over om mijn werken te promoten in binnen- en buitenland. Dit vind ik ruimschoots voldoende wat investering betreft en nu laat ik me uitnodigen. Daarom valt mijn Broeck af van deze uitnodiging om deel te nemen aan Schilderij van het jaar 2017.

Laat dan nog eens een gedeelte van deze prijs afhankelijk zijn van “likes” dus je moet je hele brede vriendenkring lastig vallen om zoveel mogelijk “likes’ te verwerven. Nu is het wel zo dat de overheid je lekker laat stikken. Ze zijn niet verlegen om miljoenen uit te geven bij een werk waar je eerste een heel boek met uitleg moet voor lezen, maar waar ze dan wel  Canal Grande voor afsluiten. Wat dacht je het moet wat gewicht in de schaal werpen want anders begrijpt niemand waarom dit zo duur is. Je merkt het al ook in de kunst is aol naar de wuppen.

Hoe komt het …

Een van mijn eerste probeersels in Italië San Antimo

Een studiegenoot dook plotseling op op mijn Facebook berichten. We behaalden beiden ons diploma Hoger onderwijs met specialisatie: reclame. Hij vertelde me ik heb zo eens rond gekeken wat je doet en wat me opviel was dat je erg bezig bent met aquarel. Hoe komt nu zoiets ik heb wel eens wat aquarellessen gevolgd bij Xavier Swolfs maar voor de rest ken ik het niet en hoe kom jij die toch met olieverf schilderde voor je opleiding bij aquarel terecht. Ik vertelde hem ik zal je in het kort eens de geschiedenis vertellen. Ik schilderde vanaf 10 j. met olieverf. Na de publiciteit en reclame opleiding bij Rik Rappoort begon in Hasselt eindelijk het atelier schilderen bij Vincent Vandenmeersch en omdat ik wist dat ik nooit reclame zou maken, heb ik nog 2 jaar schilderen gedaan terwijl ik ondertussen al avondles gaf in Eisden. Dan hoorde ik dat David Hockney met “plastiekverf =acryl” schilderde en daar ik problemen had met het drogen en dan weer wachten als ik geen les had, ben ik met acryl beginnen schilderen. Ik deed toen mee aan nationale en internationale wedstrijden met oa Dré Sprankenis, Jos Jans, Jan Withofs , die ook regelmatig bij Vincent kwamen en ik kreeg regelmatig prijzen en vermeldingen en verkocht werken aan de staat, provincie en Vlaamse gemeenschap. Maar ik heb toen enkele keren op het nippertje een financiële ramp met een galerij kunnen vermijden. Ook wilde ik niet bij een galerij die meer aan mijn werk verdiende dan ikzelf en me laten omkopen door mijn werken eerst voor een prikje af te staan om daarna die wedstrijd te kunnen winnen. Ik had dus mijn buik vol van dat wereldje. Ik dacht ik doe het op mijn manier en lukt het of lukt niet om op eigen kracht door te breken ik amuseerde me toch en ik heb mijn loon van ondertussen de Hogeschool. En dan op verlof in Italië begon ik wat te prutsen met een aquareldoosje  dat ik van mijn vrouw Antoinette kreeg . Ik vernam dat de papierfabriek van Fabriano daar 10 km verder en kocht er het fameuse aquarelpapier van 100% katoen. Thuis gekomen kocht ik boeken over aquarel en op het eerste blad dat ik uit Fabriano meebracht begon ik zonder vrees, omdat er onderweg een al gaatje ingekomen was door het schuren  tussen onze valiezen. Die eerste aquarel lukte en ik kreeg er zin in en het smaakte naar meer. Ik experimenteerde en kocht boeken van Charles Reid die ik in amerika bestelde en zo vervolmaakte ik me op aquarel gebied. Ik kreeg echt de smaak te pakken en ontdekte dat al wat ik te vertellen had ook in aquarel kon. Toen ik op prépensioen moest gaan (57j) ben ik lid geworden van het Belgisch Aquarel Instituut. Ik overwon toen mijn hoogmoed, want ik dacht ik ga me toch niet laten keuren door die amateurs, maar ik dacht och waarom niet. En het was een van mijn beste beslissingen ooit. De eerste keer dat ik plein air ging schilderen plaatste de voorzitter me naast Xavier Swolfs en hij zei kijk maar naar hem en vraag maar wat je wil. De eerstvolgende wedstrijd van deze club behaalde ik de eerste prijs samen met Swolfs.  Xavier is een echte autoriteit op aquarelgebied maar ik had er niet zo’n fijn contact mee. En sinds die eerste aquarelwedstrijd in 2000 heb ik ieder jaar deel genomen maar nooit meer gewonnen. Ik was na verloop van tijd nog uitsluitend met aquarel bezig de acryl liet ik links liggen. En zo kreeg ik in 2013 de vraag uit Italië om Belgische aquarellisten te selecteren en er als delegatie leider mee naar Fabriano te trekken. Dat bleek niets te maken te hebben met ons jaarlijks verblijf met de familie in de omgeving van Fabriano maar wel met het feit dat mijn naam als aquarellist tot ginder bekend was geworden. Dit zo in het kort hoe het komt dat ik aquarelleer. Je merkt het tis nie aol nao de wuppen. Tejo

Via mijn amigos para siempre.

Ik heb enkele vrienden bestaande uit oud-voetballers, kookbroeders, kunstliefhebbers en liefhebbers van het betere lied die allen al enkele keren samen “Amigos par siempre” uit volle borst zongen. Dat schept een band. Dit zijn dus vrienden. Ik zie ze zeer onregelmatig op regelmatige basis of andersom.

Telkens is er een soort kwis of worden er herinneringen gezocht en worden daarover vragen gesteld of wetenswaardigheden opgedisselt. Op een van die samenkomsten vroeg iemand mij of ik “Mooi” van Maarten van Roozendaal kende. Want als er wereldproblemen ivm muziek op tafel komen vraagt men dat steeds aan mij. Ik kende het niet en Maarten van Roozendaal kende ik ook niet. Ik zocht het op en sinds toen luisterde ik er zeer regelmatig naar. Hij doet me wat aan Jacques Brel denken. Ik plaats hier de video met de link en geef je nog de tekst van dit fantastische nummer: Maarten van Roozendaal – Mooi

Ach zie de lammeren nou toch lurken
Aan hun vers geschoren moeders
En hoe de jonge zwanen
Donzen in de zachte sloot
En hoe de zwoele wind de wolken waait
Tot pas gewassen luchten

Kan iets mooier dan het mooi is
Kan iets groter zijn dan groot

En voel de hosta nou toch lonken
Haar knoppen staan op barsten
Het nieuwe riet drinkt gulzig water
Uit de smalle vaart

Kan iets frisser dan het fris is
Wulpser dan het wulpste

Ach ik ben Goddank
Dus nog een keer
Een jonge lente waard

En zie de irissen nou toch pronken
Met hun stampers als koralen
Een varen rolt haar blaren
Als een leguanentong
En zie de veulens nou toch wankelen
En de vogels naar hun nesten

Kan iets verser dan het vers is
Kan iets jonger zijn dan jong

Zie hoe de zon een scherpe schaduw trekt
Onder de wijde wilgen
De puppies rennen rondjes
Bijtend naar hun eigen staart

Kan iets leuker dan het leuk is
Jeugdiger dan jeugdig

Ach ik ben Goddank
Dus nog een keer
Een jonge lente waard

Dit is zo mooi
Het is om te janken zo mooi
Mooi, om te janken zo mooi

En nu de wingerd zich wellustig
En het onkruid onbezonnen
En ik mezelf aftel
Van volwassen naar bejaard

Wordt het groener dan het groen was
Nu ik grijzer dan ik grijs ben

Ach ik ben Goddank
Dus nog een keer
Een jonge lente waard

Mooi
Het is om te janken zo mooi
Mooi, om te janken zo mooi

Ik heb daar niets aan toe te voegen. Wel en dit soort zaken komen aan bod bij mijn amigos para siempre.

Dus tis nie aol naar de wuppen.