Zo moet je tekenen en aquarelleren!

Ik heb nog leren tekenen in de kleuterklas, papschool of kakschool en lager onderwijs, door een juffrouw die voortekende op het bord en dan moest je dit natekenen. Zo teken je een vis en zo teken je een kat etc. Het beste middel om iedereen met een kluitje in het riet te sturen en alle individuele klasse te fnuiken. Maar nu komt het dit komt terug. Ik zie tegenwoordig dat bijna aquarelstages op deze manier werken. In de reklame voor deze stages staat IEDEREEN kan het leren! Je ziet ontelbare foto’s opduiken van 15 à 20 leerlingen die een stage of zo iets volgden en die poseren allemaal fier met identiek hetzelfde werkje dat de juffrouw of meester van de stage hen voordeed. Ik heb een tiental jaren les gegeven aan jonge leerlingen en ik ben daarin voorbereid door mijn leraar Vincent Vandenmeersch. Maar wat als een peil boven water stond laat de leerlingen vrij, laat ze het zelf ontdekken en teken NOOIT iets VOOR. Leer hen te kijken, echt waarnemen. Wijs hen op verhoudingen, contasten, toonwaardes etc. Kweek geen aapjes of papegaiaen die erg mooi namaken wat de GROTE meester hen voordeed. Daarom dat ik zo een hekel heb aan die stages. Ik ontdekte ooit een site op het internet met niets dan copies van een van de gekende aquarellisten. Je kon bij velen de copie niet meer onderscheiden van het origineel.Leer iemand een techniek zoadat hij zijn ideeën kan omzetten, maar laat ze dit zelf doen en geef instructies om hun resultaat te verbeteren of moedig hen aan te experimenteren. Techniek is nodig maar is slechts een fractie van het geheel.Toen ik aquarelles gaf stonden mijn leerlingen te dringen opdat ik hun werkje zou verbeteren, ze schoven hun blad zelfs tot onder mijn handen. Ik weigerde dit te doen en gaf hen wel op een kladblad een voorbeeld hoe hun probleem eventueel op te lossen was, ik gaf raad. Maar nu merk ik dat we met die aquarelstages terug in de jaren vijftig beland zijn, ik griezel ervan, ik ben al onpasselijk als ik het op internet zie. Ben ik nu abnormaal of niet goed wijs? Ja, het zal wel aan mij liggen!

Wat een dwaas nooit verveelt, is zijn eigen spiegelbeeld.

Dit is het vierde werk dat ik speciaal voor de Aquarellades in Mons kon/mocht schilderen. De titel “Wat een dwaas nooit verveelt, is zijn eigen spiegelbeeld” spreekt voor zich en daar moet ik dus verder geen toelichting bij geven. Het is met de ondertussen beroemde zelfportretspiegel die al heel wat te verduren kreeg en al veelvuldig gebruikt is. Hij laat ook steeds meer zien die hij de veranderingen aan de overkant ook opmerkt en dat is niet altijd prettig. Aan de blik van de geportretteerde kan je altijd veel afleiden, ook hier heb je een vaag vermoeden van waar hij aan denkt. Dit was het eerste dat ik voor Mons maakte en hier komt het het laatste aan bod. Waarom?  Toeval zeker. Het is wat ingetogener dan de anderen en niet zo spectaculair maar…Laat je gedachten rustig gaan dat deed ik ook.

Nog eentje dat niemand mocht zien.

En dit hangt nu gewoon in Mons en kan door iedereen gezien worden. Hier zie je een van de eigenaardige manieren waarop mijn Fabriano paapier deze mengeling van dekkende en transparante pigmenten verwerkt. Maar buiten dat is het natuurlijk veel interessanter wat er op het werk staat. Ik wilde iets doen met maskers, want een man uit Oostende had daar al eens interessante dingen mee gedaan en hij bracht me op ideëen. Ik zocht een printbedrijf om mijn portret te laten drukken op een materiaal om een masker mee te maken. De man beloofde me van alles en dat zou lukken. Hij stelde me enkele materialen voor en ik gaf mijn zegen. De afspraak om mijn prints op te halen werd 3 maal verplaatst en uiteindelijk gaf hij me 5 portretten op verschillende materialen. Maar als ik er aan begon werkte niets. Allemaal veel te dikke en onbehandelbare materialen. Het enige was een dun papiertje. Ik gaf wel niets toe dus ik liet het weken in water in de hoop het te kunnen plakken. Bij deze poging scheurde het langs alle kanten. Ik stelde mijn intentie dan maar bij en zou het gescheurde portret op een bestaand masker plakken en mijn werk toch uitvoeren zoals ik van plan was. Maar dus met een beschadigd papiertje als masker. Het is ook dat wat je merkt, het is gans stuk en geeft het wel een erg lugubere uitstraling, maar het kon niet anders. Ondanks de mooie en veel belovende woorden van de man van de printshop. De titel van dit werk is “Kijk nooit achterom! “. Het heeft dus geen zin om terug te komen op wat achter de rug is, je kan er toch niets meer aan veranderen. Tot daar werk N°3 in Mons. Ik merkte ginds kort bij mijn werk dat die achtergrond velen intrigeerde, waarschijnlijk allemaal zelf schilders. De anderen trachten iets te ontcijferen van de inhoud.

Nog eentje uit Bergen want nu mag het.

Hier boven nog een van de 4 nieuwe aquarellen. Nieuw is niet het juiste woord, want deze is al klaar van in september maar ik mocht ze niet publiceren. De titel van dit werkje van 56/57cm is : Quand on voit le vrai visage? Ik ben nu iets aan het voorbereiden wat ik echt niet graag doe, wat ik echt niet kan en waar ik een grondige hekel aan heb. Maar in Mons is het een verplichting. Ik moet er een demo van een uurtje geven. Ik kan op zo een uurtje of twee niets laten zien. Eén ding is al in mijn nadeel om dit te doen, ik werk zeer langzaam en met een aquareltechniek waar niets aan te zien is. Zeer veel lagen over mekaar en soms tussenin bepaalde lagen met mekaar verbinden. Het voornaamste aan mijn aquarellen is al voorbij als ik begin te schilderen. Dan weet ik wat ik ga doen, hoe ik het ga doen, waarom. Dan staat de compositie vast en is ook de styling gedaan dus kledij, baard, haar achtergrond etc. Daarna maak ik documentatie foto’s, kies daaruit en bepaal de uitsnitten die ik laat vergroten op bijna ware grootte. Wat ik dan nog moet doen is het op mijn blad brengen en dat is dikwijls met een raster en dan gewoon nog schilderen. Gewoon schilderen wil zeggen een werkplan opmaken, dus met wat begin ik, wat daarna en met wat eindig ik. Meer is het niet. Maar spuitbussen, sparteldingens, gellekes, speciale verven met gemalen nierstenen van de paradijsvogel, extra granulerende pigmenten met gedroogde ingewanden van de uitgestorven woestijnvis, aromaten en andere gelatines of spijtbussen komen er bij mij niet aan te pas. Zelfs afdekverf gebruik ik zelden of nooit omdat het ene het blad een kleur afgeeft en al de andere mijn dierbaar 100% cottone Fabriano papier beschadigd. En om al die redenen haat ik het om demo’s te geven en daarom is er ook niets aan te zien als ik bezig ben. Laurin McCracken kent dit ook goed en vertelde me in Fabriano zeer juist wat het is, waarom hij dit ook niet doet en kan. Hij omschreef dit als volgt en ik kan daar zelf ook helemaal achter staan: Kijken naar mij terwijl ik schilder is als kijken hoe het gras groeit. Na enkele dagen merk je dus pas wat ik gedaan heb en daarom kan ik op zo enkele minuten niets laten zien. En laat het gras maar groeien.

Voor Bergen een pak naar de bergen van de Marche.

Vooral eer ik naar Mons ga zijn ze ginder Bergen aan het verzetten. Freddy Samain en zijn ploeg hebben er een ganse klus aan. Maar ik moet nog wat verzenden naar andere bergen, nu bergen is een groot woord voor de heuvels rond de San Vicino en Fabriano. Ik moet nog 21 erg waardevolle aquarellen verzenden naar Fabriano voor FabrianoInAcquarello. Ik ben net klaar met dit pakje van 25 kg. Het is dit jaar dikker dan vorig jaar en toen zaten er 29 aquarellen in; Dat komt omdat meer en meer schilders hun werk op een dikke foam kleven. Het kon nu nog net in het pak van vorig jaar en als je de foto van vorig jaar met deze vergelijkt zal je weinig verschil merken, alleen dat zo een pak erg veel te lijden heeft van erg zachthandige transporteurs die er mee gooien alsof het een doosje lucifers is. Zo hadden onze werken verleden jaar een behandeling om leuke ezelsoren te verkrijgen ondergaan. De digtale bestanden zijn reeds goed toegekomen en Anna de president van FabrianoInAcquarello had alleen één opmerking: Niet alle afmetingen stonden bij de werken. dit is zo iets waavoor ik op onze artiesten moet rekenen. Want ikzelf kan dit niet gaan nakijken. Ik kreeg digitale bestanden zonder afmetingen, die moesten al een week binnen zijn en gisteren kreeg ik dan de werken of “opera’s” zoals Anna zegt en dan kon ik pas afmetingen opmeten. Aan digitale bestanden merk je geen afmeting. Ze verteld me dat ze dus in de catalogus zullen staan zonder deze info. Ook geen ramp natuurlijk, maar voor een pietje precies is dit wel even NIET LEUK. Het pakje weegt 25 kg en vertrekt morgen naar Bella Italia. En vrijdag gaan we dan de Bergen in rond Mons.