Gepensioneerden overspoelen ons met “shit” art.”

Op de  website van “The Daily Mash”, een Britse satirische website die alleen maar parodie en satire publiceren stond een tekst met deze titel “Gepensioneerden overspoelen ons met “shit” art.” Ze halen daarin aan dat de markt overspoeld wordt door zogenaamde kunst en dat dit de Kunstmarkt heeft doen ontploffen. Iedereen heeft wel iemand in de familie die aan het schilderen is en om de familiebanden niet te schaden koopt men dus in kleine galerietjes, bistro’s en in wijkzaaltjes deze inferieure kunst en daardoor hangen de huizen vol. Zodoende is er geen plaats meer voor echte kunst, de familie word als het ware gechanteerd om toch maar wat te kopen van nonkel,opa, oma of tante. De onderwerpen van deze schilderwerkjes zijn doorgaans huisdieren, vooral poezen, strandzichtjes, landschapjes, fietsen en de familie. Deze “kunstenaars” volgden academie en door het relatieve succes en de verkoop op die tentoonstellingen beginnen deze personen ook nog te denken ” ja,waarom niet?”. Maar het zijn juist deze gebeurtenissen die ook de kunstenaars beginnen te benadelen. Hier had ik wel  zelf al een idee over maar nu begon ik er  verder over te denken, want in zo’n satirische tekst zit natuurlijk altijd een grond van waarheid. Ik stel ook zeer regelmatig vast dat echte amateurs er niet voor terugschrikken om inschrijvingsgeld te betalen, dat gewoonlijk tussen de 25 à 50 € per werk is, of om zelf een zaal te huren of tegenwoordig een pop-up te openen. Ik krijg  zulke vragen 2 à 3 maal per week. Dus sommige organistoren spelen hier op in. Er zijn tegenwoordig in ieder gehucht wedstrijden, salons en biennales. De bedoeling is steeds dat de organisator er beter van wordt. En je merkt dat iedereen daar opspringt. Ik zelf doe niet meer mee an die zaken, alleen op uitnodiging en dan zonder te betalen om er te mogen hangen. Als je dat als kunstenaar  allemaal zelf moet doen moet je vooruitzichten hebben op bv een tetoonstelling op een mooie locatie, een goede sponsor want het kost handen vol geld. Ik ben dikwijls veel te fier om zo te gaan smeken en bedelen om te mogen tentoonstellen. Want ik schreef dit eerder al, je moet dan op die initiatieven opboksen tegen de personen dit als een hobby doen terwijl je zelf al 50 jaar intensief met je vak bezig bent. Door oa cursussen volgen, workshops te volgen, de beste kunstenaarsmaterialen aan te kopen, voor verzorgde inlijstingen zorgt, je op de hoogte houden of je gezichtsveld verruimen via lectuur en studieboeken, DVD’s, studiereizen etc. Sommigen beginnen na enkele cursussen al zelf Masterklassen te geven en verklaren dat het allemaal zo eenvoudig is en dat IEDEREEN het kan leren. Deze satirische tekst komt dus niet zomaar uit de lucht vallen. Er zijn meerdere mensen die dit gewaar worden en dit als een probleem zien opduiken. Ik wil hier dus niet uit de hoogte doen, maar ik zou iedereen die voor zijn plezier met deze fijne passie bezig willen zeggen laat je niet opdraaien en gebruiken want ook de kunst wordt dikwijls door malafiede kunstorganisatoren misbruikt. Pas op je tellen!

Voor Berg en dal

Omdat ik niets meer op Facebroeck of mijn blog plaatste wil dit niet zeggen dat ik stil zit. Maar afgelopen tijd heb ik toch ook andere klusjes moeten opknappen, zoals daar zijn mijn waterpomp in de tuin vervangen, plots geen electriciteit meer in het linkse gedeelte van mijn huis, mijn belastingsbrief klaarmaken, zorgen voor een koel huis en geen verplaatsbare airco meer te vinden in heel Europa; werken gaan ophalen bij mijn inlijster, ziekenbezoek, mijn bevindingen in het Engels formuleren voor de Italiaanse directrice van FabrianoInAcquarello, webmaster materiaal bezorgen om website bij te werken, boodschappen doen, terugbrengen en ruilen van dubbel aangekochte CD’s (mijn geheugen en ogen lieten me deftig in de steek…ouderdom??? ) en zo kan ik nog even doorgaan maar wie heeft daar nu iets aan. Maar ik ben nu weer terug bezig aan mijn derde werk voor Bergen en het gaat vooruit …het gaat verbaze… goed vooruit. Ik ben tijdelijk gestopt met aan mijn haar te prutsen en vandaag heb ik getracht mijn rug uit de verf te doen komen. Zo’n rug is niet eenvoudig vooral met tegenlicht en van opzij. Je ziet niets van de constructie (knoken, beenderen) maar toch moet je licht en sterke schaduw leggen en dat mag niet te fel maar ook niet te flauw, het moet juist zijn. Niet simpel! Maar dus maak je niet ongerust. Ik ben nog in leven en werk naarstig door alhoewel het bestaan van de kunstenaar toch zou moeten beschermd worden, hoe dan ook.