Hoe zouden wij weten wat alleen de wind weet…

Laten we zacht zijn voor elkander, kind-

Wij zijn maar als de blaren in de wind
Ritselend langs de zoom van oude wouden,
En alles is onzeker en hoe zouden
Wij weten wat alleen de wind weet, kind –

Veel liefde ging verloren in de wind
En wat de wind wil zullen wij nooit weten:
En daarom – voor wij elkander weer vergeten-
Laten wij zacht zijn voor elkander, kind.

Uit het gedicht “Zwerversliefde”  van Adriaan Roland Holst (1920) dat ik door Jeroen Meus voorgelezen hoorde.

Hier het volledige gedicht:

ZWERVERSLIEFDE

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind –
want, o de maatloze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de sterren waaie’ in de oude wind.

O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet
het trotse hoge woord van liefde spreken,
want hoeveel harten moesten daarom breken
onder de wind in hulpeloos verdriet.

Wij zijn maar als de blaren in de wind
ritselend langs de zoom van oude wouden,
en alles is onzeker, en hoe zouden
wij weten wat alleen de wind weet, kind –

En laten wij omdat wij eenzaam zijn
nu onze hoofden bij elkander neigen,
en wijl wij same’ in ’t oude waaien zwijgen
binnen een laatste droom gemeenzaam zijn.

Veel liefde ging verloren in de wind,
en wat de wind wil zullen wij nooit weten;
en daarom – voor we elkander weer vergeten –
laten wij zacht zijn voor elkander, kind.

Ik werd er stil van en dacht aan hoe hard mijn woorden soms zijn voor sommige personen. Maar ik gebruik toch alleen harde woorden als ik onrecht of onrechtvaardigheid hoor. Maar misschien moet ik ook in die gevallen wanneer ik voel dat ze mijn werk of mezelf onheus behandelen  toch milder zijn in doen en laten. Alhoewel ik het eigenlijk nodig heb om verder te kunnen. Ik wil dan afrekenen met deze personen  met  hun slechte of onvriendelijke bedoelingen en heb overtuigen van het tegendeel. Dat is eigenlijk een zeer slechte eigenschap van mij is, daar ben ik me er meer en meer van bewust. En daarom nog eens dit een mooie gedicht dat Jeroen Meus op school leerde, en dat hij me leerde kennen op bezoek bij Wim Helsen in Winteruur. Ja, dit alles kwam opnieuw naar boven bij het bezoeken van de tentoonstelling Waterpaintings. Ik vertelde al dat ik daarvoor NIET geselecteerd was, maar ook niet voor de vorige tentoonstelling met letters. Ik begrijp hierdoor dat ik, ondanks ik op aquarel en artistiek gebied al het nodige bewezen heb en niet alleen in beringen, plaatselijk verbrand  ben en dat vind ik erg spijtig. Een cultuurfunctionaris zou toch breeddenkend moeten zijn en open staan voor alle genres, technieken en strekkingen. Dit is nu duidelijk niet het geval en daar zal ik moeten mee leren leven. En in al deze opwinding bij mijn bezoek aan Waterpaintings in het Casino dacht weer “Laten wij zacht zijn voor elkander” ook voor M. H., K. J. en S. E..

En voar dat aol naar de wuppen is kalm trachten te blijven.

4 à 5 Tot 6 x langer zwoegen en frustratie alom.

Dit werk zou ik indienen voor China maar door de ontwikkelingen met de organisator en het veranderen en verplaatsen van het hele opzet, zie ik er van af. Maar het is ook maar afgeraakt met bloed zweet en tranen. Ik kan je niet beschrijven wat je als schilder meemaakt als je zelfs het uur niet meer kan lezen. Achteraf ontdekte ik dan ook nog dat de kleuren totaal anders waren dan ik dacht dat ze waren. Het is nu af en ik heb het kunnen fotograferen want zo lang ik nog geen bril heb is het behelpen. Ik zie ver redelijk goed, veel beter dan voor de operatie maar ik kan niet lezen. Ik kocht dan maar een leesbrilletje. Als je dan weet dat ik reeds 66 jaar een bril draag dan zal wat ik je nu ga vertellen onwaarschijnlijk in de oren klinken. Maar ik heb mijn leesbril op als ik loop en merk dat alles zo wazig is en dan tracht ik bij het boodschappen doen te zien wat er op de verpakking staat en kan het niet lezen, leesbril niet op en niet bij. Steeds de verkeerde keuzes door die ingebakken gewoonte van kijken met een bril en alles zien tussen ver en kortbij en alles daartussen in. Het onderwerp dat ik schilderde zat klaar om te schilderen nog vóór ik last kreeg en nu lijkt het zeer toepasselijk en is het net alsof ik het maakte door de situatie waar ik in verzeilde. Niets is minder waar. Het enige dat ik door de huidige situatie toevoegde is de braille tekst bovenaan. Ik las en keek naar het interview met Raymond VhGr. en dat gaf me toch ook het gevoel dat ik niet alleen ben met wat ik allemaal hoor, zie en meemaak. Je moet overal trachten het positieve in te zien en je ding doen en naar niemand of niets luisteren. Het is niet alleen op artistiek gebied zo maar op alle gebieden is dat zo. Ik hoop zo vlug mogelijk weer terug te kunnen schilderen en dan raken al die onnozele feiten me niet meer. Ik kan dan weer schilderen wat ik wil, zonder zorgen. Verkopen of niet…fijn als het is en anders ben ik toch maar lekker zo lang fijn bezig geweest en dat is toch het voornaamste. Eerst bezig met het bedenken, dan met hoe ik het ga uitbeelden, daarna de nodige documentatie verzamelen en dan beginnen schilderen. Ik snak er naar. En dan is de kunstkring, het cultuurtje in beringen en al de rest gewoon bijzaak. en dan kan ik zeggen dat wat voorbij is toch al naar de wuppen was.

Blind painter is still waiting

Eindelijk heeft mijn tweede oog ook een andere lens gekregen. Nu nog een 3 à 4 weken wachten op een nieuwe bril en dan terug aan de slag. Het zal tijd zijn want dit is geen leven. Maar waar niemand me ooit op gewezen heeft en wat ik nu aan den lijve ondervonden heb is dat die ooglenzen bij cataract niet alleen vertroebelen en dus een wazig zicht geven maar tevens verkleuren. Ik bekeek mijn laatste werken allemaal terug en zijn in een heel andere kleurstelling dan ik ze maakte. Ze zijn nu wat minder zonnig en dus valer dan die met mijn toenmalig zicht. Dit is toch wel een opmerkelijk feit en zou eens onderzocht kunnen worden bij artiesten die het geluk hebben om enkele jaren mee te gaan. Ik merkte dit pas op toen ik na één oog operatie voor een zeer neutrale zeer licht grijze muur ging zitten en ik met één oog alles beigeachtig zag en met het andere neutraal lichtgrijs. Ik bekijk de wereld dus met andere ogen en die geeft wonderlijke zaken prijs en zorgt er voor dat je ook de zaken anders gaat bekijken. Ik bekijk de kunstwereld de laatste tijd erg negatief en dat komt deels door een ander zicht, deels door ouderdom en deels door de personen die zich in dat milieu bewegen. Iedereen heeft geen nobele bedoelingen en dat is erg spijtig en dat is zo in mijn klein gehuchtje van beringen, maar ook in de grote steden als Hasselt en Genk, in de provincie en ook nationaal. Je moet om iets te bereiken meer kunnen dan schilderen. En denk je dat ik dit nu plots zie door de nieuwe lenzen, nee hoor. Maar ik heb wel een ander zicht en met de jaren ook ander inzicht. Ik ben maar een gewone schilder uit de oude doos, met een eigen mening en schilderstijl. Dat deugd niet want niet iedereen kan dat smaken en soms praat ik mensen die het voor het zeggen hebben niet naar de mond. Alhoewel ik ooit een schoonmoeder tegen kwam, niet mijn eigen schoonmoeder want dat was een schat, en die introduceerde me bij vreemden met de wijze woorden ” het is ne schilder maar hij kan nie klappe”. Ben je dan van streek als sommigen zeggen tis aol naar de wuppen?